Այ­սօր «քրիս­տո­նյա» և «քրիս­տո­նեու­թյուն» բա­ռերն ըն­դա­մե­նը բա­ռեր են մարդ­կու­թյան բա­ռա­պա­շա­րում և օ­րե­ցօր ա­վե­լի ու ա­վե­լի բա­ցա­սա­կան շեշ­տադր­վող բա­ռեր, քրիս­տո­նյա­նե­րը և քրիս­տո­նեու­թյու­նը` իբրև ի­րա­կա­նու­թյուն, թյու­րըմբ­ռն­վում են կամ մերժ­վում: Զար­մա­նա­լիո­րեն այդ­պես էր նաև քրիս­տո­նեու­թյան ար­շա­լույ­սին և ա­ռա­ջին քրիս­տո­նյա­նե­րի մկր­տու­թյան պա­հին:

Ի՞նչ հո­գով ենք մենք ա­ղոթ­քի կանգ­նում Աստ­ծո առջև, ի՞նչ կեց­վածք ու­նենք այդ պա­հին, ի՞նչ ենք վկա­յում մեր ան­ձի և ու­րիշ­նե­րի մա­սին, ինչ­պե՞ս կա­րող է այն­պես պա­տա­հել, որ մեկ ակն­թար­թում ի չիք դառ­նան մեր թվա­ցյալ ար­ժա­նիք­նե­րը, ո­րոնց վրա հույս էինք դրել. ա­հա այն հար­ցադ­րում­նե­րը, ո­րոնց պա­տաս­խա­նում է Հի­սու­սի կող­մից պատմ­ված «Փա­րի­սե­ցին և մաք­սա­վո­րը» ա­ռա­կը:

ՀՀ վար­չա­պե­տի պաշ­տո­նը զբա­ղեց­նող Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի կող­մից ՀՀ հան­րա­յին խոր­հր­դի նա­խա­գահ նշա­նակ­ված Ստյո­պա Սա­ֆա­րյա­նը, News.am-ին Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սի պա­տաս­խա­նի հա­մա­տեքս­տից կտր­ված մեկ­նա­բա­նու­թյամբ ա­ղա­վա­ղե­լով ի­րա­կա­նու­թյու­նը, այ­լա­փո­խե­լով կամ նեն­գա­փո­խե­լով Կա­թո­ղի­կո­սի կո­չի բո­վան­դա­կու­թյու­նը, Fa­ce­book-յան իր է­ջում Հա­յաս­տա­նյայց Ա­ռա­քե­լա­կան Սուրբ Ե­կե­ղե­ցու հոգևոր ա­ռաջ­նոր­դի` Ա­մե­նայն Հա­յոց Կա­թո­ղի­կո­սի և հենց Հա­յաս­տա­նյայց Ա­ռա­քե­լա­կան Սուրբ Ե­կե­ղե­ցու նկատ­մամբ օ­րերս հրա­պա­րա­կել է հետևյալ հե­րյու­րան­քը, ի­րա­կա­նու­թյա­նը չհա­մա­պա­տաս­խա­նող վար­կա­բե­կիչ գրա­ռու­մը.

Նո­րից սկ­սել են կեղծ հոգևոր նա­մակ­ներ մի­մյանց ու­ղար­կե­լը: Դա Սա­տա­նա­յի մո­լո­րեց­նող ո­րո­գայթ է, դրան տեղ չտանք, որս չդարձ­նենք մենք մեզ: Չգայ­թակղ­վե՛նք:

Եվ ես ձեզ ա­սում եմ. ա­նի­րավ մա­մո­նա­յից ձեզ հա­մար բա­րե­կամ­ներ ա­րեք, որ­պես­զի, երբ այն պա­կա­սի, հա­վի­տե­նա­կան հար­կե­րի տակ ըն­դու­նեն ձեզ (Ղուկ.16;9)

Մեղ­քի տա­րա­ծու­մը, կամ այլ կերպ ա­սած` «վա­րա­կը», հնա­րա­վոր է ոչ միայն այն դեպ­քում, երբ մարդ գի­տակ­ցա­բար և իր ցան­կու­թյամբ է հակ­վում մեղ­քին, այլև...

Մեր ժա­մա­նակ­նե­րում ա­վե­լի ու ա­վե­լի մտա­հո­գիչ է դառ­նում մեր ե­րե­խա­նե­րի դաս­տիա­րա­կու­թյան խն­դի­րը:

Ընդ­հան­րա­պես ա­ղան­դը հոգևոր հյու­ծախտ է և աղ­վե­սադ­րոշմ այն ըն­դու­նո­ղի ճա­կա­տին, լի­նի դա ան­հատ քա­ղա­քա­ցի, թե հոգևո­րա­կան, ազգ, թե Ե­կե­ղե­ցի:

«Ճշ­մա­րիտ, ճշ­մա­րիտ եմ ա­սում ձեզ, ով որ ըն­դու­նի նրան, ում Ես կու­ղար­կեմ, Ինձ է ըն­դու­նում, և ով Ինձ է ըն­դու­նում, ըն­դու­նում է Նրան, ով Ինձ ու­ղար­կեց» (Հովհ.13;20)։

«Հա­րու­թյուն ա­ռա՞վ Քրիս­տոս, թե՞ ոչ: Սա հիմ­նա­վոր հարց է, թե՛ կրո­նա­կան, թե՛ փի­լի­սո­փա­յա­կան, և թե՛ մարդ­կա­յին հա­յացք­նե­րին վե­րա­բե­րող ամ­բողջ գի­տու­թյան, քա­նի որ հա­րու­թյուն առ­նել կա­րող էր միայն Աստ­ված»: